Mothers’ stories

Verhalen van moeders

Moeder worden

Wat te doen, waarheen te gaan

Voordat ik naar dit land kwam, heb ik vaak geprobeerd zwanger te worden, maar het lukte gewoon niet. Na een jaar in Finland raakte ik zwanger en was ik gelukkiger dan ooit. Omdat we geen Finse ouders zijn en geen goede Finse vrienden hebben, wisten we niet wat we moesten doen of waar we heen moesten. Dus ging ik naar mijn gezondheidspost en vroeg het. Daar sprak de persoon bij de receptie niet zo goed Engels, dus ze moest een verpleegster vragen om te komen helpen. Ze zei dat ik een app moest gebruiken en een afspraak moest maken, zodat een arts de tests kon voorschrijven en me indien nodig naar de kliniek kon doorverwijzen.

Veel vragen en angsten

“De eerste keer dat ik naar de dokter ging, vroeg hij niet veel informatie. Ik had veel vragen en was bang vanwege mijn eerdere ervaringen. Ik probeerde het te vragen, maar hij stelde alleen standaardvragen en vertelde me dat ik een test moest laten doen. Ik vroeg om de weg en meer informatie over wat er na de test zou gebeuren, en hij zei: we zullen het later wel zien en dan nemen we afscheid.”

Een gelukkig moment

Na de testresultaten had ik een nieuwe afspraak met een andere arts. Tijdens de afspraak vertelde ze me dat de uitslag positief was en dat ik zwanger was. Ik begon te huilen, het was een gelukkig moment voor me. Ze keek me aan en vroeg niet eens waarom ik huilde. Ze bleef gewoon naar de computer kijken en schreef iets op.

Vragen

Ik probeerde mezelf te kalmeren en begon haar mijn verhaal te vertellen en waarom ik huilde. Ze onderbrak me en stelde me vragen over mijn gezondheid en die van mijn partner. Na een paar minuten vragen stellen, vertelde ze me dat ik naar een speciale afdeling zou worden gestuurd waar ze gespecialiseerde zorg hebben voor zwangere vrouwen. Ik dacht bij mezelf: eindelijk heb ik mijn eigen gynaecoloog.

Altijd nieuwe dokters

“Toen ik de nieuwe kliniek bezocht, had ik tijdens mijn hele zwangerschap vier verschillende artsen, en tijdens het uittredingsproces was er één arts die ik nog nooit eerder had gezien en die mijn man niet eens naar zijn naam vroeg.”

Hoe zit het met de geestelijke gezondheidszorg?

Tijdens de verschillende afspraken had ik het gevoel dat er nauwelijks aandacht werd besteed aan mijn geestelijke gezondheid. Ik kreeg geen kans om een psycholoog of iets dergelijks te zien. Ze boden wel een steungroep aan voor immigrantenvrouwen die zwanger waren of net bevallen waren. Ik had vaak het gevoel dat we geen Finnen zijn, ook al had ik echt behoefte aan die steun, vooral omdat we alleen zijn in dit land.

Ik weet nog steeds niet waarom ik schaamte voelde

Tijdens het gesprek met professionals kwamen er een paar vreemde vragen naar boven, bijvoorbeeld of ik bepaalde rituelen had die ik tijdens de bevalling moest doen. Ik vroeg wat dan?, en ze antwoordden: "Ik weet het niet, maar ik denk dat veel van de dingen die je in je land doet, je hier niet kunt doen. We hebben heel strikte protocollen voor jouw veiligheid en de veiligheid van je kind." Ik heb hier niet op geantwoord, ik wist niet hoe, want ik begreep echt niet wat die persoon met die vraag bedoelde. Ik bleef stil en beschaamd, maar ik weet nog steeds niet waarom ik me schaamde."

Vier verhalen als één

Dit verhaal is gebaseerd op de ervaringen van vier verschillende vrouwen met verschillende immigrantenachtergronden, huidskleuren en moedertalen. Ook al hebben ze elkaar nooit ontmoet, er zijn veel overeenkomsten in hun verhalen.

–JeS Verhaal van Catalina